Singer en songwriter Giorgia del Mese is afkomstig uit Salerno, maar woont sinds enige tijd in Firenze en op dit mini-plaatje -5 songs, 18 minuten, haar vierde CD- wijdt ze zich aan het beschrijven van de tegenstrijdigheden waarmee de hedendaagse mens op dit moment in de geschiedenis mee geconfronteerd wordt. Het zijn nu eenmaal verwarrende tijden en aangezien het de taak van de singer-songwriter is om de chroniqueur van het dagelijkse leven te zijn, kun je een thematiek als deze gewoon verwachten.

De muzikale taal waarvan del Mese zich bedient, kun je als “postpunk” omschrijven, de teksten zijn uitermate poëtisch -dat kan ook bijna niet anders, als je in het Italiaans schrijft- en drukken nogal precies de vertwijfeling en de onzekerheden uit, waarmee de mens te kampen krijgt en zo krijg je nummers als “Le Nostre Tempeste” (“onze stormen”), “Non Voglio Niente” (“ik wil niets”) of “Nessuna devozione” (“geen toewijding”), waar je misschien niet meteen blij van wordt, maar die wel erg diep in de menselijke emoties graven en die één en ander pijnlijk precies weten te omschrijven. Tegelijk weet de zangeres toch telkens weer de al te zwarte eenduidigheid te vermijden en laat ze je geloven dat het ooit allemaal weer beter wordt.

De plaat is met een heel klein gezelschap gemaakt: de knappe stem van del Mese, de prachtige cello van Alice Chiari en de vele instrumenten die door Andrea Franchi, die zowel drums, gitaar, bas als toetsen bespeelt. Dat is essentieel, zo denk ik, voor het creëren van de “kleine” sfeer die een plaat als deze nodig had en het resultaat is dan ook meer dan beluisterenswaardig.

Natuurlijk zullen velen zich samen met mij afvragen waarom dit geen volwaardige plaat kon worden, maar dat mag u vooral als detailkritiek beschouwen. Ik kan me namelijk inbeelden dat een artiest vindt dat hij/zij het publiek niet moet overbelasten met een thema als dit. Doseren is dus belangrijk, maar het zal me allerminst spijten als Giorgia ooit besluit een “part 2” van dit heel knappe werkstuk uit te brengen. Zou er werkelijk nergens een programmator zitten, die dit op onze radiogolven weet te pleuren? Samengevat: diepgaande beschouwingen over de twijfels die met het leven gepaard gaan. Een ontdekking, zeer zeker!

(Dani Heyvaert)